Kruidenteler Roberto Vargas Ortega heeft bijna alles in eigen hand
‘Hier kan ik van leven, het maakt me blij’
Veel mensen kennen hem nog als chefkok, anderen weer van voetbal. Nu is Roberto Vargas Ortega (1974) op Curaçao de man van de verse kruiden. Dat hij op deze manier zijn geld zou verdienen, had hij nooit gedacht toen hij in 1999 vanuit Colombia naar Curaçao verhuisde.
Na een vakantie op Curaçao kiest Roberto voor het grote avontuur. Hij is 25 jaar, heeft een bachelor ‘management administration’ en vestigt zich op het eiland. Hij werkt jarenlang in de horeca. Zo ontdekt hij dat er vraag is naar verse kruiden. Die teelt hij al voor eigen gebruik in potten met aarde. Dat moet anders, weet Roberto, als hij besluit om de kruiden zelf aan restaurants te verkopen.
Tekst: Eva Breukink
Fotografie: Studiorootz | Berber van Beek
Hij experimenteert met een klein hydroponicsysteem. Een vriend raakt enthousiast en helpt mee met de financiering van een kas. Hij doet zo veel mogelijk zelf. Dat is typisch Roberto. Voor elk probleem zoekt hij een oplossing.
Dus vindt hij een alternatief voor het peperdure kraanwater. Putwater is geen optie, omdat het water te alkalisch is en de concentratie mineralen schommelt, niet de juiste samenstelling voor een gezonde plantengroei. Daarom maakt hij zijn eigen water via ‘reverse-osmose’. Roberto heeft zelf uitgedokterd hoe de machine werkt. Waar het putwater naar binnen komt, onder welke druk hij het door de membranen perst en hoe het water dan in het systeem wordt gepompt.
“De machine draait elke ochtend drie uur en produceert dan drie kubieke meter water, dat is vijftig procent van al het water dat we gebruiken. Het water is helemaal schoon, zonder mineralen. Ik bepaal de pH en voeg precies de juiste hoeveelheden nutriënten toe. Dat proces heb ik helemaal onder controle.”
Roberto maakt handig gebruik van zijn contacten in de horecawereld. De eerste restaurants krijgen in 2014 een proefpakketje. De chefkoks op het eiland rouleren tussen de verschillende toprestaurants. En ze blijven hem trouw, waar ze ook werken. Dit zijn de ambassadeurs van ‘Chispalos Urban Hydroponics’.
Na dat voorzichtige begin in 2014 heeft Roberto tien jaar later de hele kas van vierhonderd vierkante meter in gebruik. Grote groene bossen basilicum en munt groeien rijen dik in de goten van het hydroponicsysteem. Dit zijn de toppertjes van Chispalos Urban Hydroponics. Net zoals de kruidig smakende microgreens en slasoorten.
“Het was net een lichtflits, dat idee om kruiden te verkopen aan restaurants. ‘Chispa’ is Spaans voor vonkje. Palo komt van ‘palu’, boom in het Papiaments.”
Het klinkt simpel: kruiden telen op water, zonder aarde. In werkelijkheid is het een voortdurende zoektocht naar de juiste balans. Hydroponics werkt op een systeem van pompen, leidingen en gootjes. Als een van de schakels in het systeem hapert, heeft dat direct gevolgen voor de plantjes.
“Het onderhoud gaat altijd door. Elke dag moet je opletten. Lekt er iets? Zijn de goten schoon? Zo voorkom je lekkages en verstoppingen. Een muntplantje is na 48 uur zonder water uitgedroogd en kan zich dan moeilijk herstellen.”
Nog zo’n spel van evenwicht: de nutriënten die aan het water toegevoegd worden. Roberto mixt de voedingsstoffen op basis van een formule van de fabriek. Dat heeft iets van koken, maar dan wel altijd hetzelfde recept met precies dezelfde ingrediënten.
Waar het allemaal mee begint is het juiste klimaat in de kas. Niet te vochtig, niet te droog. Niet te warm, niet te koud. Daarom is er toch ergens bovenin, als een raampje, een opening in het speciale tuinkasplastic. De wind blaast de plantjes droog en zorgt voor verkoeling.
De dreiging van een insectenplaag hangt altijd in de lucht. Roberto kiest bewust voor de minst erge van twee kwaden door een deel van de kas open te laten. Een broeierige hitte is sowieso dodelijk voor de plantjes.
“Gecertificeerde zaadjes, goed water en de beste nutriënten. Dat heb ik allemaal onder controle voor kruiden van topkwaliteit. Maar die insecten zijn een grote zorg.”
Want als het echt uit de hand loopt, gaat de oogst verloren. Zo ver komt het zelden. Roberto heeft al zijn zintuigen wagenwijd open staan als hij in de kas is. Vliegt daar iets? Die blaadjes, zijn ze aangevreten? Als hij er snel bij is, kan hij een uitbraak de kop indrukken met een biologisch spuitmiddel.
Het is het eerste karweitje van de dag: oogsten. De kruiden krijgen een knipbeurt. Dat is echt een kunst. Niet te hoog, maar zeker niet te laag, want dan gaat het plantje dood. Dat knippen gebeurt snel, maar met zachte hand en weloverwogen. Ondertussen goed kijken. Scharrelt er iets rond tussen de planten? Is het gootje niet verstopt?
“Je kunt basilicum en munt elke week of twee weken knippen. Na vier, vijf maanden gaat de kwaliteit achteruit. Dan is het tijd voor nieuwe planten.”
Elke klant krijgt de producten nog diezelfde middag in koelbakken van piepschuim geleverd. Dit is een mooi staaltje van recycling. Roberto neemt de koelbakken steeds weer terug bij levering van een nieuwe bestelling.
Roberto is een tevreden mens. Hij geniet van het leven op Curaçao. Even naar de baai, of ergens dansen. Elke zaterdag staat hij op het voetbalveld in het veteranenteam van Jong Colombia. De buurt waar hij met zijn vriendin woont, Rooi Santu, doet hem aan zijn geboortestad Sabanalarga denken.
“Het is diezelfde sfeer. Echt vriendelijke mensen. Je maakt een praatje met iemand. Je drinkt een biertje bij de toko of speelt een partijtje domino.”
De zaken gaan goed, maar Roberto wil zijn bedrijf niet uitbreiden. Waarom zou hij? Dan moet hij extra personeel in dienst nemen en voor het salaris van een ander werken. Hij en zijn vriendin kunnen nu goed leven van de kruidenteelt.
“Ik weet niet of we er rijk van worden, maar we hebben een prima leven. Je moet hier echt van houden en zorgen dat je niet van anderen afhankelijk bent. Landbouw heeft een toekomst. Iedereen moet eten, elke dag. Wat je teelt kun je verkopen, als het maar van goede kwaliteit is.”
Deze campagne wordt mede mogelijk gemaakt door het Ministerie van Economische Ontwikkeling (MEO).
